Tim en ik openen het hek van de paardenweide. De paarden Gin, Verdi, Vivaldi, Gemini en natuurlijk George die de kop trekt, komen meteen nieuwsgierig naar ons toe. Ze groeten ons maar Tim heeft daar niet zoveel oog voor. Hij wil eerst even vertellen wat er nog allemaal gebeurd is sinds onze laatste afspraak. Terwijl hij vertelt, nemen de paarden weer afstand. Een halfuur later staan ze rustig te grazen, … een hectare ver, zo ver weg als ze van ons konden raken.
Ik voel wat jij niet voelt
“Wat vreemd!”, zegt Tim, “zou dat met mij te maken hebben?” Ik stel voor om eerst een oefening te doen om zijn hoofd leeg te maken want zoals gewoonlijk is het daar behoorlijk druk. Tim spreekt ook gejaagd en ademt heel oppervlakkig want hij heeft nog zoveel te vertellen en zo weinig tijd. Even landen dus en dan gaan we ontspannen naar de paarden. De kudde laat ons toe om te naderen op streelafstand maar voor we een touw aan het halster van Gin hebben vastgemaakt, stapt Tim terug in zijn hoofd. “Indrukwekkend groot, toch, zo’n paard! Het is de eerste keer dat ik zo dicht bij een paard sta. Nooit gedacht dat dat zo groot zou zijn!” Lees, ‘ik vind dit best intimiderend, en misschien wel een beetje eng!’ Ondanks de stilte en de uitwendige rust, vertrekken de paarden naar de volgende weide.
Daar staan we weer alleen! “Ik was toch rustig en stil nu”, zegt Tim. En dat was hij ook naar zijn normen maar van binnen vond hij het heel spannend en paarden houden niet van incongruentie. De binnenkant moet overeen komen met de buitenkant en omgekeerd voor hen. Anders vertrouwen ze het zaakje niet.
Moeiteloos leiderschap
We doen een nieuwe poging. Tim heeft inmiddels toegegeven dat hij nu ver uit zijn comfortzone is. Meteen komt Gin naar ons toe voor een oefening. We zetten 4 kegeltjes uit in een vierkant en gooien een bal in het midden. Tim krijgt de opdracht om met Gin op stap te gaan rondom de kegels en zijn neus op de bal te brengen. Wat goed begon, strandt naar 5 stappen. Gin en Tim staan stil. Er is geen beweging in te krijgen. Wat Tim ook doet, Gin blijft onvermurwbaar.
Als ik vraag, wat er misging, vertelt Tim dat hij zich zorgen maakte over hoe ze de volgende bocht zouden nemen en of dit wel zou lukken. Zijn grootste bezorgdheid werd werkelijkheid door zijn interne criticus. Even terug aarden dan maar, uit het hoofd en terug naar dat lijf en daar weer connectie mee maken.
Ondertussen lopen George en Verdi spontaan en in volledige vrijheid om de kegeltjes heen en speelt Vivaldi met de bal. We moeten er beiden hartelijk om lachen want Tim realiseert zich dat terwijl hij zich allerlei vooronderstellingen maakte en bezorgd was om hoe hij die ene medewerker de opdracht kon laten uitvoeren, de anderen moeiteloos en al spelend precies deden wat van hen verwacht werd. Daar kan hij wel wat mee morgen op de werkvloer!
Wil jij een oordeel loze maar instant spiegel op je leiderschap? Stuur dan een mailtje naar info@noticethedifference.be voor een vrijblijvend verkennend gesprek.
*De namen van de vermelde deelnemers in deze blog zijn veranderd om hun anonimiteit te waarborgen. De paarden worden wel bij name genoemd 😉