Hier in Texas observeer ik iets bijzonders: het gaat over een manier van communiceren en van anderen naar waarde schatten, die precies mensen meetrekt van binnenuit. Het doet mensen goesting krijgen zichzelf te overstijgen, “to give it their best”. We zouden er iets van kunnen leren.

MOETivatie of MOTivatie?

We weten ondertussen dat mensen motiveren van buitenaf eigenlijk niet werkt. Medewerkers overtuigen als ze zich niet vanbinnen identificeren met jouw boodschap is weinig duurzaam. Het is bovendien arbeidsintensief, het vraagt veel moeite en je krijgt vaak niet voldoende terug t.o.v. wat je er hebt ingestoken. En zodra je je inspanningen staakt, valt de motor terug stil.

Wat wél werkt is de omstandigheden creëren waarbinnen mensen zichzelf in beweging willen zetten.

Ik heb deze maand gezien, tot drie keer toe, hoe ‘mensen in beweging zetten’ wél werkt. Hoe mensen zichzelf aligneren met je boodschap en goesting tot actie vertonen wanneer:

• je de aandacht richt op de uiteindelijke bestemming
• je zelf begeesterd bent van het waarom we de dingen doen
• je de big picture hoe dit bijdraagt aan de gemeenschap eenvoudig kan overbrengen.

De systemisch geïnspireerde volleybalcoach

Laat me één voorbeeld geven: de school is begonnen en mijn dochter is gestart in de schoolvolleybalploeg. Als Europeanen kunnen we veel vinden van het Amerikaanse schoolsysteem, maar de manier waarop de coach een introductie voor de ouders gaf, maakte mij warm vanbinnen.

“Hier leren de kinderen meer dan volleybal spelen. We trainen hier een attitude voor het leven. Een attitude van inzet en positief de opportuniteiten tegemoet treden, eenheidsgevoel en verbinding maken met de andere speelsters, toewijding aan een ‘samen sterk’ gevoel.”

En elke training opnieuw leert mijn dochter zichzelf te organiseren, in orde te zijn met haar gerief, wordt ze geprezen op inzet en resultaat, én op inzet zonder resultaat. Fouten maken blijkt geen probleem. De meisjes komen naar elkaar toe met aanmoedigende woorden, geven elkaar schouderklopjes, knikken naar elkaar, ook als het fout loopt. Successen worden samen gevierd. Nederlagen worden samen besproken. Een match gewonnen is een attentie krijgen ‘s anderendaags aan je locker in de gang: een sticker, een tekening, een pin, een ‘dank je wel’. Iedereen van de school ziet wie volleybal speelt. Je hebt een volleybaltekentje met je naam op je kastje. Je wordt gezien. Je bent iemand. Je draagt bij aan de spirit van de school, aan de verdediging van de kleuren, aan de fierheid van de gemeenschap.

Als ouders worden we uitgenodigd deze spirit thuis verder te zetten. Community building en connectie via een GroupMe app,  toewijding van de ouders die elk om beurt voor het team per kind, per wedstrijd een zak voorzien met gezonde snacks & sportdranken, verbinding op de wedstrijden door de schoolkleuren te dragen en dicht bij elkaar te zitten op de banken,… Verwijtende commentaar roepen naar het veld met speelsters wordt niet toegestaan, de coach intervenieert dan. Ze legt uit dat dit niet krachtgevend werkt,  maar ontkrachtend. “We analyseren de wedstrijd achteraf en zullen werken om elk punt te verbeteren, maar niet nu, de meiden hebben al hun focus en energie nodig. Aanmoedigen dus.”

Ja, de ouders worden ook gedrild. We worden ‘opgevoed’, samen met onze dochters. Ook wij groeien in die ‘attitude voor het leven’.

En als ik op afstand bekijk, dan zie ik de toepasbaarheid op de werkvloer meteen.

De focus op de bestemming, niet het doel. Zoals hier: niet een wedstrijd winnen als doel, maar het cultiveren van een positieve attitude en teamspirit –  resultaten worden hierdoor vanzelf beter.

Iedereen heeft zijn plaats en hoort erbij – ook diegene op de bank of diegene die een fout maakt. Inclusie creëert betrokkenheid.

Slechte commentaar geven aan de zijlijn is afgeraden – wat wel: analyseren achteraf en een veilige oefenomgeving creëren waarin competenties worden aangescherpt, constant.

Niet ieder zijn eigen job en eigen rol, maar verbinding op alle niveaus stimuleren, zowel met uiterlijkheden, vb. we dragen jeans en T-shirt op vrijdag :-), als met taken (iedereen moet elk om beurt die lastige taak doen), als met deelname aan gemeenschappelijk project of evenement. Successen vieren. Nederlagen analyseren en nieuwe afspraken maken.

Hoe gaat jouw organisatie met deze principes om?

• Is de bestemming duidelijk? Wat wil jouw organisatie bijdragen aan de maatschappij waar ze deel van uitmaakt? Waarvoor bestaat ze?
• Heeft iedereen zijn plaats? Hoe gaat jouw organisatie om met anciënniteit? Hoe draagt ieder bij tot het geheel? Hoe zijn functies geordend?
• Hoe zit het met de balans tussen geven en nemen? Hoe gaan mensen om met de taken die geen energie geven en toch uitgevoerd dienen te worden? Hoe wordt er gevierd?
• Kunnen we eer bewijzen aan de geschiedenis van onze onderneming? Zonder dat we deze de toekomst laten hypothekeren? Hoe gaan we om met mislukkingen?

Boeiende vragen die ik hier in Amerika graag verder onderzoek en niet alleen in de schoolcontext.